Zomervakantie

Nu ik dit schrijf is het 07:00 uur in de ochtend ben ik helaas al twee en half uur wakker. Onze peuter is wat verkouden en werd om 4:30 uur hoestend wakker. Toen hij eenmaal weer sliep, was onze dreumes klaar wakker. Dus ik zat om 06:00 uur al beneden.

Toen ik om 4:30 uur wakker werd, voelde ik het gelijk: de spieren in mijn schouders. Gisteren reed ik weer naar Arnhem toe. Eerder vertrokken vanwege het pinksterweekend. Ik wou namelijk niet te laat komen, want dit is de laatste therapiesessie voor de zomervakantie. Renate gaat een tijdje op vakantie en ik wil van mijn gezin genieten. Na elke therapie sessie heb ik er een paar dagen of soms langer last van en in de vakantie wil ik dat even niet.

Voordat ik de snelweg op reed, ben ik natuurlijk eerst naar het broodjeshuis gereden voor twee belegde broodjes. Aangekomen in Arnhem was het heerlijk weer. We hebben lekker buiten gezeten en even bijgepraat. Eigenlijk heb ik ook wel wekelijks app-contact met Renate en zo wist ze dus ook al dat ik de lat weer hoog had gelegd. Ik wou en ik zou roepen of schreeuwen als we weer aan het slaan waren met de buizen. En ze wist ook al dat ik afgelopen week echt een heel slechte dag had gehad. We hebben het ook nog even over onze afsluiting voor de zomervakantie. We gaan eind juni samen suppen. En als ons broodje dan echt op is, gaan we dan toch maar naar binnen en de zaal in.

Ik kleed me nog even snel om en dan beginnen we. Ik merk gelijk dat er weer een slot op heel mijn lichaam komt. We gaan eerst opwarmen met verschillende opdrachten, kletsen en lachen wat. Maar dan merk ik eigenlijk al best snel dat mijn ruggengraat weer pijn gaat doen en eigenlijk mijn hele lijf op slot raakt. Want ik weet natuurlijk dat Renate dadelijk de buizen pakt en mij gaat uitdagen. Ze weet wat mijn doel is, al weet ik dat ze ook gezegd heeft dat dat vanzelf wel komt. Maar na acht maanden therapie weet Renate ook dat als ik de lat weer hoog gelegd heb en als ik het graag wil en het niet lukt, dat ik dan voor mijn gevoel een klote sessie heb gehad en de terug weg denk: waarom rij ik toch dit klote-eind steeds?

Renate pakt de buizen en mijn hele lichaam begint onrustig te worden. Mijn hoofd lijkt wel 360 graden te draaien. Het broodje wat ik net gegeten heb, zit zo hoog, dat ik het gevoel heb dat het elk moment er weer uit te komen. Renate ziet dat ik het zwaar heb en die vraagt heel vaak in deze sessie of het gaat. Maar eigenlijk hoef ik niet te antwoorden, want ze ziet het. We gaan met de buizen slaan en na een paar minuten begint Renate dingen te roepen. Echt Renate, fuck, waarom?

Ja, ik weet waarom, maar ik wil het niet.

We stoppen echt heel vaak en langzaam zeg ik heel zachtjes nee. Het voelt raar al voel ik me zo veilig in deze ruimte en bij Renate. Ze pakt een een bokszak om op te slaan, ze legt het tussen ons in en we slaan er samen op en dan komt het woordje nee steeds vaker eruit, iets harder, maar niet zo hard dat heel de buurt het kan horen. Mijn hele lichaam reageert en Renate zegt een paar keer dat ze verder niks doet en dat ik veilig ben. Ik zeg nog met een lach: ik wou graag twee uur therapie, he?

Dan komen de bokshandschoenen tevoorschijn en moet ik slaan tegen de boksbal.Elke keer als ik sla, moet ik het aantal slagen zeggen. Het lijkt simpel, maar dit is, net als met de buizen weer best lastig. En nu ik dit schrijf denk ik: Rosanne, het slaat nergens op. Maar ik weet diep van binnen waar het vandaan komt. Renate heeft me de afgelopen twee uur uitgedaagd, anders dan anders. Waarschijnlijk had ik het nodig om zachtjes te roepen als ik ging slaan. Ik breek dan een heel klein beetje en de tranen komen. Renate komt naast me staan en zegt net zoals anders, heel lief:

Laat het maar gaan, beter nu dan in de auto.

Ze vraagt: wat heb je nog nodig? Ik weet het niet zo goed. Mijn lichaam en mijn hoofd zijn te vol. Ik moet straks terug rijden, veilig, maar hoe is de vraag. Renate laat me nog een paar keer haar wegduwen, we doen nog een paar oefeningen op een yogamat en dan is het klaar voor de zomervakantie.

De eerste keer dat ik Renate zag was oktober en wat heb ik samen haar afgelopen maanden keihard gewerkt, gelachen en gehuild en wat is er veel gebeurd.

Renate, bedankt voor je lieve woorden, je hulp, je appjes, bellen als de nood hoog is, zelfs in het weekend. Bij jou is een cliënt geen nummer, maar een persoon. Binnenkort gaan we het afsluiten met heerlijk eten en suppen.

Maar dan ook mijn lieve vrouw Ylaine. Door jou kan ik naar Renate toe. Als ik naar Arnhem rij, weet ik dat het thuis goed gaat. En als ik weer thuis kom, ben jij er voor mij. Ik ben de afgelopen maanden niet altijd leuk geweest. Het is soms zwaar, maar jij bent er altijd voor mij.

Aankomende tijd ga ik genieten van mijn gezin. Ga ik als het mooi weer is, veel mooie routes suppen.

En denk ik elke dag aan de stappen die ik gezet heb afgelopen maanden.

Gisteren toen ik thuis kwam, had Ylaine heerlijke tapas gemaakt en kwamen Rien en Carolien ook bijna tegelijk met mij binnen. De twee kleintjes hebben even meegegeten en toen die in bed lagen, kwam er rust en merkte ik dat kapot was. Ik was gesloopt. En als Carolien dan ook nog een compliment maakt, sta ik op het punt om te janken. Ylaine en ik stappen in bed en we zeggen nog net weltrusten tegen elkaar. Ik heb als een blok geslapen.