Wereldvrouw

4 januari 2021

Wat een rotweer. Bijna de hele weg regen. Het leek wel alsof het weer mij aanvoelde. Ik voel me al dagen verdrietig. Over drie dagen is het een jaar geleden dat mijn biologische moeder overleden is. Eenmaal bij Renate kan ik de rust niet vinden. Doordat ik weken al last van mijn heupen en rug heb, trek ik het niet.. Ik laat merken aan Renate dat ik het niet trek.

Het liefst was ik vanochtend niet heen gegaan, maar ik weet: als ik voor zo'n reden niet ga, dan heb ik de volgende keer wel weer een andere reden. En ik heb besloten om dit door te zetten. Hoe moeilijk het ook gaat worden.

Op een gegeven moment gingen we op een gymbal. En daar kwamen de tranen. Ik blokkeerde, ik keek weg. Het liefst was ik weg gerend. In mezelf zei ik: Rosanne, stop met janken. Renate vroeg na een paar minuten of het wel ging. En natuurlijk zei ik stoer: jahoor. Ik dacht alleen maar: fuck hoe krijgt die vrouw mij in vier sessies aan het janken? Aan de ene kant ben ik blij dat het haar lukt, maar de andere kant maakt mij het bang en onzeker.

Bang dat de dagen na therapie lastig zijn. En dat onze kinderen er last van krijgen.

De terugweg naar huis was een ramp. Tranen kwamen al toen ik daar de parkeerplaats afreed. Maar ik heb het gered, veilig en wel. Zoals ik al heel mijn leven mezelf red... Veilig thuis. Snel vergeten. Met de kids en een warme douche genomen.

Mijn rug en heupen vinden mij niet leuk op het moment. En ik vind Renate op dit moment niet leuk..Wat een therapeut. Vier sessies en ze heeft me aan het janken gekregen.

Eindelijk een therapeut die door me heen prikt, wat een wereldvrouw.