Voelbare stap

Nu ik dit schrijf, is het zondagochtend. Iedereen doet zijn eigen ding. Afgelopen vrijdag had ik weer therapie bij Renate. Ik stuur haar, zoals altijd, de dag ervoor de lijst van de broodjes door. Vrijdagochtend rij ik eerst langs de broodjeszaak om broodjes te halen en dan rij ik nog een snel langs huis om Ylaine en de kleintjes een broodje te brengen. Ik bel dat ik voor de deur sta en onze lieve peuter komt heel stoer en blij de broodjes in zijn eentje halen.

De heenweg gaat gelukkig goed. Dit keer geen blikje Redbull, geen snoep en geen Mac Donalds. Ik merk dat als ik teveel suiker neem, ik moe wordt en nog slechter in m'n vel ga zitten dan ik al zit. Ik ben dit keer nog eerder vertrokken dan anders. Ik wil namelijk niet weer het risico lopen dat ik te laat kom. Ik merk al snel voor Zwolle dat ik door kan rijden en mijn gevoel zeg dat ik bij Ruinerwold er af moet. Ik rij zonder Tomtom naar het meer waar wij vorig jaar mijn moeder uit hebben gestrooid. Ik ben daar de laatste keer geweest met een vriendin om te wandelen en nog nooit alleen. Maar mijn hele lichaam geeft aan dat ik daar heen moet.

Ondertussen krijg ik van Carolien en Truus allebei nog een berichtje. Ik loop naar de plek waar we het as hebben uitgestrooid en ik wordt boos. Boos dat zo'n vrouw kinderen heeft gekregen. En toch zegt mijn gevoel dat ik hier nu moet zijn. Na minuten loop ik weer na de auto. Ik doe de radio aan en het nummer Rollercoaster is op de radio. Eén van de nummers die we gedraaid hebben bij mijn oma. En dan weet ik dit is een teken van oma. En wat mis ik die vrouw vreselijk. Al kwamen we er niet wekelijks, we belden wel vaak.

Eenmaal bijna bij Arnhem sta ik eventjes in de file, maar ik kom toch nog op tijd. En als ik dan bij Renate aanbel, moet ik altijd lachen. Renate is een lief, mooi en vrolijk persoon met een fijne energie. We eten ons broodje en kletsen bij. Maar dan moeten we toch beginnen. We bewegen wat op muziek. Ik moet op een gegeven moment haar handen vastpakken en dan haar volgen, haha! Nu ik dit schrijf, moet ik er om lachen. Want ik hou niet van volgen, ik wil de leiding. Maar ik probeer het. Ik doe me ogen dicht en voor mijn gevoel gaat het steeds beter. Maar ik merk dat mijn schouder en ruggengraat pijn beginnen te doen.

Renate voelt het haarfijn aan en dat is fijn.

We gaan daarna met buizen elkaar slaan en dat gaat hard er aan toe. Ik voel de boosheid omhoog komen, maar ook het verdriet van de afgelopen weken. Renate zegt op een gegeven moment: Schreeuw er maar bij. En ik kijk Renate aan en begin te lachen. Renate, dat ga ik echt niet doen hoor, schreeuw jij maar. Maar dan wordt mijn lichaam onrustig en begin ik eindelijk te beseffen waarom ik niet wil/kan schreeuwen. Ik zeg heel bijdehand tegen Renate: Jij weet echt wel waarom ik niet wil schreeuwen, maar ze zegt echt van niet. Ik denk: Dan jij ben een goeie therapeut en jij weet echt wel waarom een cliënt niet wil schreeuwen. En op het moment dat ik dat denk, krijg ik het echt besef waarom ik niet wil schreeuwen. En als ik dat nou gelijk uitspreek... Maar ik hou het eerst bij mezelf en zeg er niks over.

Daarna gaan we ontspanningsoefeningen doen met de ruggen tegen elkaar aan op een yoga mat. Ik merk dat de tranen hoog zitten, maar niet komen. Renate maakt nog een opmerking: Je mag huilen, he. Ik zeg: Nou, liever niet. En dan maakt Renate de opmerking: Nee, het is handig om straks

in de auto te huilen. Lekker veilig. Ik moet dan wel een beetje lachen. Ik ben nu een half jaar bezig bij Renate en ze heeft me zo goed door. Zullen we maar thee gaan drinken, zegt ze en ik zeg ja. Ik ben wat afwezig, maar merk dat ik me wel goed voel. We kletsen nog wat, drinken onze thee en met het weggaan, geeft ze me een knuffel.

Ik stap de auto in en heb besloten dat ik eerst tot rust en op adem kom. Ik reageer op wat appjes en telefoontjes die ik gekregen heb. En in mezelf denk ik, heb ik nu echt een stap gezet, ben ik er nu achter waarom ik niet wil schreeuwen. Na vijf minuten rij ik weg en bel ik Ylaine dat ik er aankom. Na een half uur rijden spreek ik via de auto een app in naar Renate met de volgende zinnen: Dankjewel voor vandaag. Het was keihard werken, ik ben kapot en mijn hoofd is vol, maar heb nog niet gejankt.

Nog steeds durf/kan ik haar niet mijn stap vertellen. Na een tijdje app ik haar dan toch:

Met dat schreeuwen... Ik denk dat ik dat nooit zou kunnen. Met het misbruik heb ik zo vaak geschreeuwd en toen werd er ook niet naar mij geluisterd, waarom zou ik het nu dan wel doen? Ik durf het geen eens hard op te zeggen. Schaamte?

Renate: Ik luister wel hoor, daarom is het goed om het wel te gaan proberen.

Ik: Ik weet dat je luistert, maar eigenlijk besef ik me pas vandaag dat het daarom zo is.

Renate: Mooi inzicht dus wel.

Ik: Klopt inderdaad. Alleen baal ik ervan dat ik het niet op dat moment zeg.

En ook in onze app-contact blijkt toch dat ik wel weer een stap gezet.

Onderweg rij ik bijna alleen maar in de file. Ik zou om 16:15 uur thuis moeten zijn en ik ben er pas een uur later. Maar ik voel me best rustig. Als ik de auto uitstap, merk ik dat mijn lichaam moe is en dan zie ik rechts van mij twee vrolijke mensen, zwaaiend op de fiets. Het zijn Rien & Carolien, die gezellig bij ons frietjes komen eten. Carolien geeft mij een knuffel en vraagt hoe het gegaan is. Ik zeg heel zachtjes: Goed en volgens mij heb ik een stap gezet.

We stappen naar binnen waar mijn hele lieve gezin is. We hebben een blije puber want Carolien had onthouden dat hij groene appels zo lekker vond. Onze peuter ziet het toetje die ze mee hadden genomen en die wil eigenlijk daar gelijk wel aan beginnen.

We drinken eerst een kop thee, onze puber gaat naar voetbaltraining en die sluit later aan bij het eten. We zitten heerlijk te eten en kletsen over van alles. Niemand vraagt wat over therapie en dat is fijn. Als ik er wat over wil zeggen, dan reageren ze, maar ze vragen niet door. Onze peuter zit op de klepbank tussen mij en Carolien in. Hoe hij normaal altijd tegen mij aan zit geplakt, zit hij dat nu bij Carolien, en dat is fijn om te zien. Carolien & Rien zijn lieverds en alles is bespreekbaar. Onze puber komt van voetbal gaat snel douchen en eet dan nog gezellig mee. Het is fijn dat deze twee mensen op ons pad zijn gekomen.

Het voelt als thuiskomen en het is lang geleden dat ik dát gevoeld heb.