Tweede keer craniosacraal therapie
22 februari 2022
Ik wilde deze blog al eerder schrijven, maar doordat ik na de therapie merk dat ik onrustig ben en niet zo goed weet hoe ik de therapie bij Laura moet omschrijven, duurde het wat langer.
En ook hier heb ik al dagen van te voren buikpijn van, ik heb nauw contact met Renate. Niet alleen over de blogwebsite, maar ook over mijn twijfels. Is dit echt iets voor mij moet ik hier echt heen? Zou het echt wel werken? En ook erna ben ik onrustig. Als ik op de behandeltafel lig, vertel ik dit aan Laura. Moet ik dit delen met de buitenwereld, en wat moet ik dan delen? Het is lastig. Bij Renate moet ik namelijk veel zelf doen en bij Laura hoef ik alleen maar te liggen, aan te geven wat ik voel en wat het met me doet. Zij zet dit in beweging. En dat is lastig, wat voel ik dan? Maar aan het einde van de behandeling heeft ze heel wat gevraagd en heeft ze heel wat gedaan met mij lichaam. Dan stap ik de auto in en weet ik diep van binnen dat dit goed is voor mijn lichaam. En wat er dan goed is? Een uur stil liggen op een behandeltafel en aangeven wat mijn lichaam voelt. Zodat ooit mijn lichaam en mijn gevoel weer één worden. Zodat mijn lichaam weer van mezelf wordt en van niemand anders.
Al jaren, waarschijnlijk gewoon heel mijn leven, heb ik spanning in mijn lichaam en die spanning geeft klachten. Eén zo'n klacht is pijn in mijn heupen, maar ook mijn rug en schouders zijn er een onderdeel van.
Als ze één hand onder m'n heup legt en de ander erboven en ze haalt ze weer weg, vraagt ze: voel je verschil? En zulke vragen vind ik lastig. Ik denk het wel maar weet het niet zeker.
Laura is net zoals Renate rustig persoon en ze heeft een fijne ruimte, af en toe zie ik een edelstenen liggen.
De terugreis bel ik zoals gewoon Ylaine op, ik ben klaar liefje en ik kom naar huis.
En hoe druk Ylaine ook met de kinderen is, ze vraagt altijd: lief gaat het wel met je?
Ik weet het niet zo goed. Er gebeurd van alles met mijn lichaam en ik ben vooral echt moe. Gelukkig is het maar drie kwartier rijden en ben ik zo weer thuis bij mijn lieve gezin. De dag erna, als ik uit bed ga, merk ik dat mijn rechterheup wat meer naar voren staat. Ik app naar Laura en ze denkt dat het komt door verandering van balans.. Ik merk dat ik dagen nog onrustig ben. Het is vakantie en iedereen is thuis, dus de hele dag zijn er prikkels. Maar als ik dan onze puber lief zie spelen met onze peuter en onze dreumes kattenkwaad uit zie halen, er een oude vriendin langs komt en haar boek komt langs brengen en we tussen de middag heerlijk met het hele gezin aan tafel zitten te lunchen,
voel ik me toch wel intens gelukkig.
Lekker iedereen thuis. Dan moet ik die prikkels maar voor lief nemen. Ik ontprikkel wel als de kinderen weer naar school zijn. De dag na therapie ben ik een paar uurtjes bij de paarden wezen poepscheppen. Het was heerlijk weer. Ook dat is een soort therapie. Heerlijk met je gezicht in de wind en je gedachten op nul, Samantha, bedankt voor je hulp.
Aankomende week bereid ik me weer voor op de therapie bij Renate. Vrijdag rij ik weer naar Arnhem, ik kan de weg al bijna dromen. Langzamerhand wordt mijn roze linnen therapie tas weer gevuld met een boek voor als ik te vroeg ben, zodat ik dan even kan lezen, een blikje redbull voor als ik de terugweg echt te moe ben, een flesje drinken en vooral veel snoepjes, zodat ik mezelf moed in kan eten. En ik weet: aan het einde van de therapie ben ik blij dat ik geweest ben, maar het is elke keer die stap die ik moet zetten. En hoe kom ik de therapie uit? Ben ik dan nog in staat om te rijden? Gelukkig houdt Renate het in de therapiesessie goed in de gaten en als zij denkt dat ik het niet meer red, stoppen we...
Hoe belangrijk het ook is om aan jezelf te werken, kan het soms ook heel zwaar en lastig zijn. Maar één ding ik wil mijn kinderen niet geven en dat is verrotte kindertijd zoals ik die heb gehad.
