Puur en lief

Twee keer in acht dagen tijd therapie bij Renate. De volgende keer is pas over een dikke maand. Mijn blog van vorige week staat wel online, maar had ik per ongeluk niet gedeeld. In mijn vorige blog lees je hoe het toen ging.

Vorige week reed ik, net als de week ervoor, met twee belegde broodjes naar Arnhem toe. Eens wat anders dan kipnuggets eten. Het is druk op de weg, ik gooi er een Redbull blikje in en eet wat snoepjes. Precies om 13:00 uur ben ik bij de voordeur van de geweldige praktijkruimte van Renate. Renate is zo'n lief en puur mens, ik voel me steeds meer vertrouwd bij haar. We eten ons broodje op en kletsen wat. En dan gaan we toch beginnen.

Ik voel me best rustig. We gaan bewegen, ik doe haar na. Dit is de twee therapiesessie dat we niet het autistische rondje lopen. En ik merk dat ik dat fijn vind. Ik moet tegenover Renate staan en ik doe haar na, want als ik zelf de bewegingen moet bedenken, komt er niets van.

Ik merk dat ik na een tijdje onrustig wordt. Ik sta met mijn rug naar de deur toe. Ik benoem dat ook, maar toch besluit ik om daar te blijven staan. De spanning begint in mijn lichaam voelbaar te worden. Ik krijg steken tussen mijn borsten, mijn nek begint dit keer ook pijn te doen. Uiteindelijk pakt Renate de yogamat, we gaan er op zitten met de ruggen tegen elkaar aan. Ik moet meer naar achteren hangen, ik moet haar bewegingen volgen en ik moet niet de leiding overnemen. En dat is wat ik altijd probeer, ik vind het lastig dat ik moet doen wat zij wil. Maar ik doe mijn best, ik doe mijn ogen dicht en zo zitten wij een tijdje op de grond in deze geweldige ruimte.

Ik merk nu al twee sessies, sinds wij samen lunchen, dat ik rustiger ben in de ruimte. Ik appte Renate gisteren met de zinnen ik denk dat ik dat broodje nodig heb, iets van aarden in de ruimte ofzo. Ik merk dat er iets in mijn lichaam draait met de bewegingen die Renate maakt en ik weet niet zo goed wat het is. Ondertussen vraagt en zegt Renate niks. Ze weet precies wanneer ze iets moet zeggen en dat is fijn. Dan begint mijn keel wat dicht te knijpen en komen langzaam de tranen. En waarom ik huil, dat is een goeie vraag, ik weet het nog steeds niet. Renate komt even bij me zitten en vraagt rustig of het goed gaat en het gaat best goed, alleen ik moet huilen. Ik ben niet in paniek en dat voelt voor mij goed. Het moet er waarschijnlijk uit. Ik heb bij therapie weer kleine stapjes gezet, mijn lichaam heeft zoveel spanning opgebouwd en ik heb niet zoveel vertrouwen in mijn lichaam, waardoor ik dat met kleine stapjes weer moet leren vertrouwen.

Ik heb zo last van m'n nek dat ik denk ik denk: Hoe kom ik terug naar huis? Bewegen van m'n nek doet zo'n pijn. Ik zeg alleen tegen Renate dat mijn nek pijn doet, niet wat ik denk. Maar het lijkt wel of ze gedachten kan lezen. En ze vraagt of ik durf te liggen, zodat ze wat bewegingen met m'n nek kan doen. Ik weet niet hoelang ik gelegen heb, maar het was fijn. Haar warme handen op mijn hoofd. Ze maakt bewegingen en die voelen goed.

Elke sessie sluiten we af met een kop thee en zijn we stil of praten we even. Ik voel me rustiger dan vorige week en daar ben ik blij mee. Ik denk dat Renate dat goed heeft aangevoeld, met wat we deden vandaag. Ik stap best rustig in de auto, maar ik ben moe. Maar is ook niet gek. Een gezin waarvan de kleintjes niet altijd even goed slapen, een huishouden en dan ook nog in therapie. Het vraagt wat van mij en mijn gezin. Maar ik weet dat ik over een tijdje kan zeggen dat het beter met mij gaat en dat ik steeds vaker kleine stapjes zet, en daar doet ik het voor.

Ik vind het de laatste twee therapie sessie lastig om een blog te schrijven. Ik wil het heel graag benoemen, maar het is soms zo lastig om het op te schrijven. Ik vind therapie intens en als ik terug kom van therapie is mijn hoofd vol.

Renate en ik sluiten af en ik stap de auto in en zet het liedje van Meau - Dat heb jij gedaan, keihard aan. Elke heen- en terugreis denk ik: Wat een pokken-eind rijden is het. Maar ik weet, het is voor de beste therapeut die ik kan hebben op dit moment. Er is een klik en ze weet precies hoe ik in elkaar steek.

Voordat ik naar huis ga, rij ik nog even langs Carolien. Ik ga daar heerlijk bij de kachel zitten. Het is rotweer, dus de kachel en een kop thee zijn fijn. Na een klein uurtje stap ik de auto in. Zij en haar man zijn twee schatten, het voelt als ouders die ik eigenlijk nooit heb gehad. Het voelt als thuis komen.

Als ik thuis kom is onze grote puber aan het werk en beland ik met de twee kleintje en mijn lieve vrouw op de bank met een heerlijk pizza. Ik app Carolien 's avonds nog: Het voelt als thuis komen. En als zij dan antwoord: Jij voelt goed, of je hier hoort, apart hé? Dan weet ik dat het goed is.

Deze twee mensen zijn goud waard.