Nog 1 blog voor de vakantie

21 juni fietste ik met de twee kleintjes naar Ylaine haar werk. Ik had de avond ervoor de auto al ingepakt, zodat ik alleen de kinderen af hoefde te zetten en de wissel hoefde te doen van de bakfiets naar de auto. Ik heb voor het eerst in in acht maanden tijd in één keer door kunnen rijden naar Renate. Ik was ruim op tijd bij Renate. Renate was bezig met de laatste dingen en daarna konden we vertrekken.

Ik heb de afgelopen maanden Renate vervloekt, maar als ik dan weer tot bezinnen was, wist ik dat als ik therapie had gehad dat er weer een stapje gezet werd. Ik was blij dat ik de heenweg zonder file heb gereden, dat gaf mij weer een beetje hoop voor de volgende therapie sessie.

Eenmaal in de auto voelt het relaxed. Renate is gewoon een heel tof, lief, mooi persoon. Eenmaal bij het water gingen we ons klaarmaken, sups oppompen en omkleden. Het voelt vertrouwd bij Renate. We hebben heerlijk gesupt. En ook bij suppen maak je weer kleine stapjes ;-). We zijn allebei één keer flink gevallen, maar o, wat heb ik gelachen.

Dat Renate dit heeft gedaan, voelt goed. Je leert elkaar net weer wat anders kennen. We hebben op het strandje heerlijk gegeten en daarna was het tijd om op te ruimen. Onder het suppen hadden we het erover dat ik het toch wel heel lang vond: dik twee maand geen therapie. En Renate reageert daar dan ook weer heel rustig op: als jij denkt dat je wel een keer moet komen, dan moet je dat doen.

Eenmaal op de praktijk namen we afscheid en gaven we elkaar een knuffel. We hebben het allebei heel leuk gehad en misschien gaan we in de toekomst nog wel een keer suppen. Toen ik de straat uit reed, besefte ik me dat ik op dit moment niet twee en een halve maand zonder therapie kan. Ik werd verdrietig en kreeg een blok in mijn maag. Renate en ik appen nog wat en heb besloten dat ik begin augustus weer met therapie begin.

Een paar weken rust en genieten van mijn gezin en Renate ook van haar wel verdiende vakantie.

Mijn nacht was onrustig en ik werd doodop wakker. Ik ben gelijk in huis aan de slag gegaan. Ik was om half acht al aan het stofzuigen, want alles wat ik 's ochtends al gedaan had, heb ik maar weer gedaan. Als ik dan midden op de dag instort, hoef ik me geen zorgen te maken over het huishouden. Ondertussen met Renate nog geappt en onze afspraak vastgezet. Maar ik bleef onrustig. Ik merkte dat ik het van me af moest schrijven. Lieve Renate, dankjewel voor de afgelopen maanden, dat ik heb kunnen huilen bij je, bij je heb kunnen lachen, voor je goede gesprekken en adviezen.

Maar vooral voor je geduld.