Kleine stapjes zijn ook stapjes

4 maart 2022

Ik pak mijn tas, geef de kinderen en Ylaine een kus en ik stap de auto in. Ik denk gelijk: dit wordt een goede dag. Mijn lichaam doet pijn, maar mijn hoofd is rustig. Dat vind ik bijzonder, want afgelopen keren maakte mijn hoofd juist overuren.

Ik was precies op tijd en zonder paniek of angst stapte ik de auto uit. Eerst een kopje thee en even kletsen en dan gaan we weer, zoals altijd, rondjes lopen. En net zoals de andere keren, precies het zelfde rondje, altijd tegen de klok in. Ik merk dat ik onrustig ben en ondertussen hartstikke moe. De kinderen hebben afgelopen week bijna alle nachten lopen spoken. En in kan nou eenmaal niet tegen weinig slaap. Onder het rondjes lopen praten we wat en moet Renate lachen als ik zeg dat ik al Mac Donalds heb gegeten om 8:45 in de ochtend... Kipnuggets gaan erbij mij altijd in...

Ik merk dat mijn lichaam onrustig is. Mijn heupen doen pijn. Sinds ik in therapie ben heb ik veel lichamelijke klachten. Voor mij is dat een teken dat ik kleine stapjes zet. Ik loop voor mijn gevoel doelloos rondjes. Renate geeft de opdrachten aan, zoals stappen met je voeten, achteruit lopen en schuiven met je voeten.

Dat zijn allemaal al dingen die we al vaker gedaan hebben.

Maar dan komt er nieuwe opdracht, dat je moet kloppen op je armen, hoofd en benen. Ik moet zo lachen. Renate dit is echt wel heel gek..

Onbewust zet ik een stapje harder zodat ik bijna achter Renate loop. En Renate heeft het gelijk door. Want als ik achter haar loop, dan ziet ze me niet... Als dat gekke geklop klaar is, gaan we weer slaan met van die buizen. Ik merk dat ik het een fijne sessie vind. En ondanks dat ik het niet gelijk iets merk, als er wat gebeurd is, in me zal het vast weer een klein stapje zijn.

Dan vraagt ze: op wie ben je boos? Ik begin erover na te denken en mijn gedachten met haar te delen. Want onze vertrouwensband wordt steeds groter. Dan zeg ik: ik denk dat ik meer teleurgesteld ben in sommige mensen dan dat ik boos ben.

Nu ik dit schrijf, app ik Renate dat het toch belachelijk is dat ik niet woest ben.

Als we klaar zijn met slaan met de buizen, voelt het goed, maar ik weet dat het altijd nog beter kan. We gaan tegenover elkaar staan in deze geweldig mooie ruimte. Ik voel me er veilig en dat is fijn. Ik moet mijn handen op die van Renate leggen en volgen. Ze merkt dat mijn lichaam tegenstribbelt. Ze vraagt dan op een rustige toon: durf je je ogen dicht te doen? Ik denk even na en ik doe dat. Aan het einde van deze sessie, merken we allebei dat het al iets makkelijker gaat.

We eindigden altijd met een kopje thee. Als we daarheen lopen, legt ze even haar hand op m'n rug en vraagt ze of het gaat. Ik zeg: ja, het gaat wel. We drinken onze thee en dan is het tijd om naar huis te gaan. Hoewel mijn lichaam pijn doet en van alles doet wat ik niet wil, is mijn hoofd rustig. Ik stap de auto in en zet een muziekje op en ondertussen bel ik Ylaine dat ik naar huis kom. Onze peuter wil nog even kletsen en dan geef ik vol gas, zodat ik snel thuis ben.

Ik app Renate nog even. Bedankt voor je lach, je humor, even die aanraking op me rug, maar vooral voor je vertrouwen... En net zoals ik de vorige keer aangaf: wat ben jij een wereldvrouw.

Kleine stapjes zijn ook stapjes