Gebroken

5 maart 2022

Nu ik dit schrijf ben ik weer tot rust gekomen. Aan het einde van dag ben ik ingestort. Boos en chagrijnig tegen de mensen waar ik het meeste van hou. Ik merk gelijk: ik moet alleen zijn. Ik loop boos en verdrietig naar boven. Een half uur later wordt wakker, doordat Ylaine even naar boven komt. Als ik naar beneden ga, begin ik weer te huilen en onze peuter komt met een glas ranja, een paracetamol en een dekentje bij me, om mij een knuffel te geven. Dan begin ik nog meer te huilen. Ylaine geeft mij een extra dikke knuffel. Ze weet dat ik eigenlijk niet tegen veel verandering kan en dan gisteren ook nog therapie. Onze Lotharinger hebben we donderdag, na een jaar verzorgen, onverwachts moeten laten inslapen. Er zijn dingen verandert in de woonkamer. En dan ook nog moe zijn. Alles bij elkaar is het geen goeie combi.

De paarden moeten nog gevoerd worden, ik besluit om dat even te doen. Met de belofte dat ik geen poep ga scheppen, omdat mijn lichaam dat nu niet wil. Ik stap de auto in en de tranen komen weer. Ik app Renate. De weg naar de paarden toe en ook het voeren heb ik huilend gedaan. Ondertussen appt Renate mij: het is goed dat er van alles uitkomt. Je lijf gaat ook meer realiseren wat je jaren hebt vast gehouden en waarmee je je staande hebt gehouden. Het komt goed, al is het klote als je midden in het proces zit.

En dan begin ik alleen maar nog meer te janken.

Renate en ik besluiten om even te bellen. Het waren maar tien minuten, maar ben zo blij dat deze therapeut mij ziet als mens en als persoon en niet als nummertje. We sluiten af met dat ik me vanavond vol ga eten met chocolade en dan doe ik een huispak aan en plof ik tussen de mensen waar ik het meeste van hou op de bank.