Elkaar slaan

4 februari 2022

De heenweg duurde voor mijn gevoel weer uren. Gelukkig had ik van de week al contact gehad met Renate. Ik wil zo graag een doorbraak. Dat ik instort of zo hard ga janken, zodat ik merk dat therapie helpt. Zoals Renate is, reageerde ze daar via de app heel fijn op. Eenmaal in Arnhem was ik natuurlijk weer te vroeg. Eerst even een kwartier gepraat over hoe zij het ziet, dat kleine stapjes ook kleine doorbraken zijn, en dat ik eigenlijk al kleine stapjes maak. Dat ze de eerste therapeut is die me zo begrijpt en aanvoelt is zo fijn. En dat we zo nauw contact hebben, is denk ik heel goed. Dat stukje vertrouwen is er wederzijds net als de klik en dat doet me goed.

Toen we met de gymbal opdrachten gingen doen en de bal dichterbij kwam, merkte ik dat ik dus echt niks met ballen heb. Dat is dus weer zo klein doorbraakje. Ik werd er misselijk en ongemakkelijk en dan nog niet te praten over de buikpijn... Hoe dan? Het is een bal, Rosanne. En ook dat heeft Renate weer door. Wat een wereldvrouw. De opdracht erna, waarbij ik haar weg moest duwen, merkte ik al dat ik verdrietig werd. Eigenlijk intens verdrietig. Ik dacht nog: komt dan nu die doorbraak waarop ik al een paar dagen hoop? Hoe verder de tijd voorbij ging, hoe verdrietiger ik werd.

Ja Rosanne, ga dan huilen! Je voelt je verdrietig.

En nog steeds niet. Hoe dan? Ik snap er echt niks meer van. Daarna gingen we elkaar slaan met van die drijfbuizen. Ik dacht dat ik tot het gaatje ging en nog niet huilen.

Aan het einde van de sessie was ik kapot. Nog even rustig kunnen napraten met Renate, maar ik dacht alleen maar: hoe kom ik terug naar huis? Ik voelde me afwezig, ik voelde me intens verdrietig. Toen ik naar buiten liep dacht ik nog: ik stap de auto in en ik begin te huilen. Nou niet dus.

Op de terugweg speel ik therapie wel honderd keer af in mijn hoofd. En toen wist: ik het ik kon wel verder, maar ik kón het niet... Aan het einde moest ik weer mijn eigen veilige bubbel maken met doeken. Wie laat ik toe en wie niet? En dat vind ik lastig. Ik ben bang om mensen te kwetsen. Maar het kost teveel energie en die energie wil ik aan mezelf besteden en aan mijn gezin. Ik wil meer gaan sporten en beter voor mezelf gaan zorgen.

De terugweg was vreselijk, maar ik heb het gehaald en toen ik thuis kwam was het allermooiste van de dag een tekening van de kids met een lieve tekst. Daar doe ik het voor. En die grote doorbraak is er niet geweest, maar die kleine stapjes die ik vandaag weer heb gezet met de hulp van Renate, zijn voor nu wel even goed.

Met kleine stapjes kom je er ook, misschien duurt het iets langer, maar dat is voor nu goed.