Dit was de laatste keer

Nu ik dit schrijf sta ik bij een benzine pomp aan de A50, meestal schrijf ik de blog rustig op laptop… Maar ik merk dat ik onrustig ben…

De laatste therapiesessie was 6 weken geleden, en heb daar blijkbaar geen blog van geschreven.

Vandaag reed in weer naar Arnhem met twee belegde broodjes, zak snoep en een blikje redbull naar Renate toe.. gelukkig was er bijna geen file, ondertussen bel ik met een vriendinnetje die in al weken niet gesproken heb. Maar het is zo fijn ze heeft aan een half woord genoeg. Ik zeg ook tegen haar dat om met een blok in mijn maag die kant op rij en dat in er echt geen zin in heb. En als ik dit typ weet ik dat Carolien een tijdje geleden tegen mij zei therapie moet ook niet leuk zijn want dan heb je het niet meer nodig..

Als ik bij Renate ben app ik snel Ylaine dat ik er ben. Als ik aan bel bij Renate denk ik nog Rosanne waarom ga je hier toch heen het gaat toch goed. En dan doet Renate de deur open. En het eerste wat ze zegt lekker mijn lunch is er, ik moet dan lachen en zeg ja na de lunch ga ik weer want ik heb er geen zin in vandaag. De toon is gelijk gezegd.. met een mega steen in maag eet ik mijn broodje op, kletsen we wat bij… En dan moeten we echt beginnen. We gaan midden in de ruimte staan en ik doe haar na. Mijn ademhaling is echt helemaal naar de hobbel. Begin misselijk te worden, en Renate zegt dan weer op een hele droge manier volgens mij komt je broodje er zo uit… Idd zo voelt het.. de bewegingen dicht bij mijn lichaam gaan goed maar hoe verder mijn handen van mijn lichaam gaan hoe lastiger ik het krijg… Mijn rug mijn nek beginnen pijn te doen ik krijg overal steken in mijn lichaam. En dan vooral van mijn nek tot aan mijn heupen.

Ik krijg gelijk een herinnering waarom het zo is, maar ik denk dan dat hou ik voor mezelf, en waarom omdat dan denk dat Renate het raar vind dat ik zulke dingen zeg. Naar een paar minuten zeg ik het toch. Want ik ben hier om een betere versie van mezelf te worden. Al gaat het nu goed, er zijn altijd trickers dat het slecht kan gaan. Ik zeg dan met een blok in mijn keel, het voelt als ik mijn handen uit elkaar doe en ver mijn lichaam is dat ik niet de controle heb en krijg dan steken in mijn onderbuik. Renate knikt zo van ja dat klopt..

We gaan over dat ik mijn handen op haar handen moet leggen en dat ik haar moet volgen en haar de controle moet geven, zoals altijd doe ik mijn ogen dicht. Maar mijn lichaam gaat op weerstand ik merk dat nog steeds mijn keel dicht zit en mijn ademhaling niet goed is. Het huilen staat mij dichterbij dan het lachen.

Mijn lichaam gaat in de weerstand en wil niet huilen. Eenmaal met de laatste oefening zitten we mat, ik hoor Renate deze oefening doen we vaker en kan ik me best goed over aan Renate geven maar ik merk dat het na lat een paar minuten in de weerstand geef, de tranen zitten hoog en nog komen ze niet. Renate zegt zoals gewoonlijk Rosanne je mag huilen hè krop het niet op, laat het los. Tsjaa denk ik dan liet ik het maar los. Aan het einde ligt boven lichaam tegen Renate aan en heb ik het gevoel dat om eindelijk ontspan. Ik had dit een jaar geleden nooit verwacht dat ik een therapeut zo zou vertrouwen. Langzaam laat ze me los en leun ik helemaal op haar. Als ik weer rechtop op zit en ze naast me komt zitten, voel ik me ontspannen. Eindelijk na 1,5 uur therapie heb ik mijn ademhaling weer onder controle. Gaat het Rosanne Tsjaa zeg ik dan en staar ik na buiten.

Als Renate dan op staat en naar haar ipad loopt die 2 meter verder op staat voel ik me opeens heel klein in deze grote ruimte, en komen langzaam de tranen. Renate komt naar me toe en geeft me een knuffel, theetje doen…

Als we dan zitten voel ik me dood op, kapot en moe. Als ik weg wil gaan zeg nog shit geen nieuwe afspraak gemaakt ze zegt we appen nog wel goed? Want dit was mijn laatste vrijdag dat ik werk, ze gaat namelijk minder werken. Ik zeg heel droog nou lekker dan, daar gaan onze lekkere broodjes. Vanaf nu wordt het echt puzzelen wanneer ik naar therapie moet. Op vrijdag is Ylaine altijd vrij en is er iemand bij de kinderen. En kan ik gaan en komen wanneer ik wil. In het vervolg moet het einde van de dag en dat wordt plannen met de kids maar ook dat komt vast goed.

Renate zullen we dan in vervolg na therapie maar een pizza bestellen, ik moet mezelf toch ergens mee belonen dat ik steeds naar Arnhem rij..

Ik ga dit weekend offline bij komen van therapie en genieten van mijn gezin