Dagje Renate....

Vorige week dinsdag was het weer zover, therapie bij Renate. We hebben vaak contact via Whatsapp en ook zo de dagen ervoor. Mijn lichaam is redelijk moe. Afgelopen vrijdag bij Laura, dagje Rotterdam en weinig slaap heeft er ingehakt. We appen wat en ik heb eigenlijk helemaal geen energie om daar rondjes te lopen of wat dan ook te doen. Maar ik weet: ik moet heen.

Want kleine stapjes zijn ook stapjes.

Dit is keer is het ook anders. Het is op een dinsdag. Ylaine is aan het werk. Gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder die ook gisteren heeft opgepast. Ik rij Assen uit met twee belegde broodjes op de bijrijders stoel, één voor Renate en de ander voor mezelf. Ik ben op tijd in Arnhem en dat is fijn. Renate en ik eten samen even ons broodje op en kletsen wat. Maar dan moeten we dan echt wel gaan beginnen. Ik ben hier niet voor niks.

En na 40 minuten oefeningen doen, met onrust in mijn lichaam en vooral met moe zijn, zeg ik tegen Renate: Helaas is het nog geen tijd. En ze moet lachen. Renate begint mij te kennen en weet hoe ze moet reageren. Mijn lichaam geeft steeds aan dat ik moet stoppen, maar ik ga door. Mijn heupen en de pijn in mijn rug zijn erg aanwezig en dan komen er ook nog steken bij waar je geen steken wilt hebben.

We doen een opdracht met ballen. Harde ballen, zachte ballen en kleine ballen. Nou, Rosanne en ballen zijn geen match! Ik zeg wat en gooi ze weg. En Renate moet lachen. Ze lacht me niet uit, maar ze lacht om hoe ik doe. En dan heb ik ook nog een jongenshuishouding. Tsja, soms komen dingen op je pad met een reden. Mijn lichaam is anderhalf uur onrustig geweest, ik heb anderhalf uur het gevoel gehad dat ik elk moment kon janken. Mijn keel leek wel dichtgeknepen. Rosanne, waarom ga je niet huilen, stel ik mezelf de vraag. Maar ik weet het niet en ik baal eigenlijk. Ik vertrouw Renate en toch lukt het niet. Ik ben zo bang voor de terugweg.

Bij de laatste oefening zitten we tegen een yogabal aan. We kunnen elkaar niet zien. Renate zegt nog heel lief: Rosanne je mag huilen, he? Maar ook dan lukt het me niet. Na een tijdje zo zitten, is het tijd. We sluiten af zoals gewoonlijk met een theetje, kletsen wat en dan stap ik de auto in. Bang voor de terugweg. Ik rij voor de eerste sinds ik in therapie zit verkeerd en ik baal. Ik wil hier weg. Ik raak in paniek. Gelukkig rij ik dicht bij een parkeerplaats en kan ik daar even op adem komen. Ook nu geen traan gelaten. Tot ik Ylaine sprak en er drie tranen komen.

Ik ben bijna in het noorden en er is file tussen Staphorst en Hoogeveen.Heel de snelweg afgezet. KUT, moet ik dan ook nog omrijden? Voordat ik thuis ben rij ik nog even langs Carolien. Ylaine is namelijk thuis aan het oefenen met harpspelen met haar moeder en ik trek dat geluid even niet. Ylaine snapt het gelukkig. Ik plof bij Carolien in de stoel. En eigenlijk zeggen we niet zoveel, ik kreeg een heerlijke kop thee en een dikke knuffel. Na een klein uurtje ga ik naar huis. Blij dat ik iedereen zie. We ploffen ook daar op de bank en eten pizza op de bank. We doen de kids op bed, ik ga douchen en plof weer op de bank. En eigenlijk weet ik niet zoveel meer. Mijn lichaam is op en ben vooral moe. We gaan naar bed. In slaap komen lukt niet zo goed, maar eenmaal in slaap, heb ik niks meer gehoord.