Chaos

Therapie uiteindelijk op 3 mei

Eén van mijn eerste blog sloot ik af met: Oma, je wordt 100, hè? Een paar weken geleden hebben we onverwachts afscheid moeten nemen van mijn lieve Oma. In een week tijd ook onverwachts van mijn oom. Het zijn weken van veel emoties geweest. Bij mijn Oma hoorde ik verhalen van mijn vader, hoeveel onze peuter op hem leek. Het huis van mijn oma was een museum, ik kon er wel uren zitten in de heerlijke grote tuin. En in de winter in het kleine kamertje van mijn oma.

Ondertussen blijven de therapieën door gaan bij Laura en Renate. En ik merk dat mijn lichaam dingen gaat verwerken. Twee weken geleden reed ik naar Arnhem, deze therapie was korter dan anders, vijf kwartier we hadden hem ingepland, om alle emoties die door het overlijden van twee lieve mensen los waren gekomen. Mijn hoofd was een chaotische put. Ik zag mega erg op tegen deze therapie sessie, maar ik wist dat het moest. Ik gaf de kinderen een kus en mijn lieve vrouw. Ik reed de snelweg op en daar kwamen de tranen al.

Ik kwam in een mega lange file terecht. Ik heb er bijna twe uur over gedaan om bij Zwolle te komen. Ik belde Ylaine op en die zei ook al: Bel Renate maar en overleg met haar. Renate pakte op en die vrouw heeft zoveel rust over zich. Ze zei gelijk: Hup snelweg af en naar huis.

Ik heb de terugweg naar huis alleen maar gehuild.

Ik baalde zo. Voor het eerst het gevoel dat ik het dit keer zo nodig had, en nu ging het niet door. Teleurgesteld in mezelf.

Een paar dagen later ging ik weer naar Renate, dit keer aan het einde van de dag. De sessie was goed. En nu ik dit schrijf vind ik het lastig om te benoemen wat we allemaal doen daar en wat ik voel. Er gebeurt op dit moment zoveel met mijn lichaam en is mijn hoofd zo vol. En ik vind het steeds moeilijker om veilig thuis te komen vanuit Arnhem.

Ik zet hele kleine stapjes en soms weer een stapje terug. Renate heeft me al goed door en de tranen beginnen af en toe te komen in een sessie. Het betekent niet dat niet gehuild hebben geen goede sessie is. Elke sessie is een stukje naar de toekomst. De terugweg naar huis was lastig. Ik appte Renate dat ik wil stopen met therapie. Hoe kan ik voor mijn toekomst zo vechten als ik anderhalf uur terug moet rijden met een hoofd dat zo vol is, dat het niet veilig is op de weg. Renate belde mij dat het eerst weer moet zakken en dat het echt wel weer goed komt.

Eenmaal thuis hadden we een logé, was onze puber thuis en gingen de kleintjes bijna naar bed. Ik hielp Ylaine de kleintjes in bed te doen. Mijn hoofd was vol en ik was intens verdrietig. De logé en onze puber waren lekker druk, en ik ben het ontvlucht zodat iedereen zijn eigen energie kwijt kon. Gelukkig zijn er sinds een korte tijd Rien en Carolien in ons leven. Twee lieve mensen waar ik me thuis voel. Ik plof daar neer op een stoel, drink een kop thee, lucht mijn hart en Carolien luistert en geeft advies. Hoe vaak zij al gezegd heeft dat therapie topsport is. En eerst dacht ik, dat valt wel mee, maar nu valt het niet meer mee. Het is pittig want ik ben naast Rosanne, ook nog partner en (pleeg)moeder. En heb ik een klein groep mensen om mij heen waar ik op dit moment mee omga. Waar ik eerder koningsnacht en bevrijdingsfestival nooit oversloeg, was het nu goed om thuis te blijven. De tijd van feestjes komt wel weer.

Nu ik dit schrijf ligt onze lieve dreumes heerlijk te slapen, zit onze lieve peuter naast mij op de bank een filmpje te kijken, zit onze lieve pleegzoon heerlijk te genieten met school in de Efteling. En is mijn vrouw keihard aan het werk.

De afgelopen twee weken hadden we vakantie, heb genoten van iedereen die thuis was, hebben we twee afscheidsdiensten van twee lieve personen gehad, waren Ylaine en ik twaalf jaar bij elkaar, heb ik twee dagen achter elkaar therapie gehad (bij Renate & bij Laura), stuurde ik Truus namens de kinderen een kaartje, hebben we een heerlijke moederdag-high-tea bij mijn schoonouders gehad, hebben we de vakantie afgesloten met een middag buiten zitten bij Carolien & Rien en heb ik heerlijk een avondje thee gedronken met een vriendin. Vrijdag rij ik weer naar Arnhem. Weer een paar uur therapie.