Bij laura geweest

Als ik dit schrijf is het zondag ochtend 8:15 uur, nieuwe tijd. Ik kijk rechts van mij in ons grote familiebed en het is leeg en links ligt alleen mijn lieve vrouw. Onze peuter en dreumes (voor het eerst alleen met zijn grote broer) waren aan het logeren bij opa en oma. Wij waren met z'n tweetjes naar Miss Montreal: 15 jaar in Ahoy. Wat een feest. Daar straks meer over.

Vrijdag begon mijn weekend met een uurtje op de behandeltafel bij Laura. De dagen ervoor twijfelde ik weer: moet ik wel heen? Heel mijn lichaam had al dagen weer pijntjes, dus ik weet dat het goed zou zijn, maar een uur op een tafel liggen is wel wat. Maar ik ging en ik overwon.

Het is lastig om te benoemen wat Laura doet qua behandeling. Je ziet het op haar website. Onder het kopje 'Websites' op mijn site vind je daar een link naartoe.

Eenmaal op de behandelkamer gebeurde er weer van alles. Ik moest eerst op mijn buik liggen, toen viel ik bijna in slaap. Ik had al verteld van mijn twijfels en gelukkig begreep ze het. Het is het onverwachtse waar ik niet goed tegen kan. En werken aan mijn lichaam is niet waar ik echt van hou, helaas.

Er zit zoveel spanning in mijn lijf waar ik last van heb. Na een dik half uur moest ik op mijn rug liggen. En ja hoor daar kwam de onrust in mij lichaam. Mijn benen moesten recht liggen en ik raakte een beetje in paniek. Gelukkig merkte Laura het al snel. Ze vroeg of ik op mijn zij wilde liggen. Gelukkig, ik mag van m'n rug af. En na een paar minuten kwamen de tranen, mijn lichaam liet de alarmbellen afgaan. Rosanne, wat doe je? Je gaat niet huilen! Waarom..? Maar diep van binnen wist ik het: het zijn triggers van vroeger.

Nadat de behandeling afgelopen was, hebben we besloten dat ik haar een app stuur wanneer ik er weer aan toe ben. En eigenlijk: niet wanneer ík er weer aan toe ben, maar wanneer mijn líchaam er weer aan toe is. Ik reed naar huis en ik was verdrietig. Ook hier ben ik gebroken, maar ik weet, het is weer met kleine stapjes.

En kleine stapjes zijn ook stapjes.

Ik kwam thuis en we moesten nog van alles. Want 's middags kwam er nog visite voor onze dreumes, die was een paar weken geleden jarig.

's Avonds gingen Ylaine en ik op de bank tv-kijken. Ondertussen nog contact met Laura gehad, maar ook met Renate. Want aankomende dinsdag moet ik weer naar Arnhem. En ik zie daar zo tegen op.

Zaterdag waren er al vroeg op pad. Onze twee kleine aapjes gingen slapen bij Ylaine haar ouders. Wij gingen namelijk dagje naar Rotterdam, waar we zo aan toe waren. Heerlijk geneusd bij twee plantenwinkels en heerlijk gegeten bij de Markthal. De hele dag was mijn lichaam aan het protesteren, maar ik had het zo naar mijn zin. Ik liep naast de allerliefste vrouw die er altijd voor me is en ik wist dat zij mij vanavond ook ging steunen tot de laatste minuut. Ik was bang dat ik een paniekaanval zou krijgen of dat mijn lichaam echt niet meer wilde.

Voor het concert zijn we nog even naar Stephanie en haar gezin geweest. Zij is één van de juffen van vroeger, toen ik in Rotterdam woonde. En nu is ze een vriendin geworden. Ylaine zou daar rustig kunnen kolven.. helaas waren we een onderdeel vergeten. Tsjaa, dat zijn wij. Het was fijn om haar even weer te zien. Zo'n lief en puur mens, net als haar hele gezin. In mei komt ze naar het Noorden en zien we haar weer.

Eindelijk het concert begon waar we al maanden naar uitkeken.

We kwamen binnen en ik dacht gelijk: denk aan wat Carolien had gezegd, let op je ademhaling. Maar chips wat is het druk. Ik was toch, ondanks alles, wel blij met sommige maatregelen die er door Corona waren: 1,5 meter was toch wel heel fijn (oeps, dat zei ik hardop). Ik pak Ylaine haar hand vast en knijp er in en zij weet genoeg. En die hand heb ik niet meer losgelaten tot het concert afgelopen was. Ik heb de hele avond voor Ylaine gestaan met haar armen om mij heen. Na 1,5 uur staan ging mijn lichaam echt protesteren. Ylaine stelde voor om naar huis te gaan. Maar dat wilde ik niet, we hadden hier samen maanden naar uit gekeken. Dan maar niet uitbundig meezingen en meedansen. Mijn allerliefste vrouw, mijn maatje, mijn soulmate stond achter mij en met haar kan ik alles aan.

Aankomende dagen maar even wat minder doen en dan kan ik hopelijk dinsdag weer knallen bij Renate.